Hoewel ze zich liever achter de draaitafel zou verstoppen, staat Larosa er elke keer om haar eigen ding te doen. Tijdens een set hoopt ze met haar favoriete platen niet enkel de mensen aan het dansen te krijgen, maar ook de Braziliaanse warmte te verspreiden. Wij hopen, op onze beurt, haar oprechtheid en gulheid in dit portret te vangen.
Wie is Larosa, de dame achter de draaitafel?
“Ik ben Laura Romero Rosa, ook wel gekend als Larosa. Oorspronkelijk ben ik van Brussel en ben ik pas later naar Brugge verhuisd, waar ik uitgroeide tot dj.”
Hoe ben je in het dj-schap gerold?
“Toen ik jong was, had ik geen interesse om dj te zijn. Ik sta niet graag in de spotlight, dus dat leek me niks voor mij. Toch heb ik eventjes modellenwerk gedaan - niet echt een leuk wereldje – wat samenviel met een periode waarin ik Dour leerde kennen. Toen heb ik een aantal dj’s aan het werk gezien en de kans gehad om ermee te kunnen spreken. Het leek me een erg boeiende manier om jezelf mee uit te drukken. Ik luisterde meestal naar techno en, ook al is het een superbreed genre, ik kon het verschil horen tussen de dj’s. Dat kwam omdat iedereen zijn/haar/hun eigen stijl had. Ze hadden allemaal een eigen manier van draaien en dus een eigen verhaal dat ze vertelden. Op dat moment besefte ik dat ik echt van muziek hield en ook wilde leren draaien. Een vriendin van mij heeft me dan – na veel gezaag – de basis aangeleerd. Daarna heb ik via Villa Bota, door o.a. Wiebe, Jelle en Neil (Peters, Vos en Haesebrouck nvdr.), een eerste draaikans gekregen en zo is de bal aan het rollen gegaan.”
Jouw stijl is herkenbaar, maar toch erg uiteenlopend. Hoe verliep de zoektocht naar jouw verhaal?
“Op Villa Bota had ik een show waarin ik veel experimenteerde. Mijn oorspronkelijke plan was om mijn Spaanse en Braziliaanse roots te combineren met mijn liefde voor elektronische muziek. Dat doe ik nog steeds, maar de nichesound van de Braziliaanse funk is niet iets wat iedereen apprecieert. Daardoor was het moeilijk om consistent te zijn in mijn sets; ik begon met drie technonummers, mensen reageerden enthousiast, dan twee baile funk-nummers en ze waren in de war. Twee jaar geleden was niemand echt bezig met baile funk en dat frustreerde me. Nu is het genre alomtegenwoordig. Tijdens het experimenteren heb ik veel opgezocht en vanalles gedraaid: afro, latin, baile, oldschool, techno, minimal, trance, eurodance, hardgroove, latingroove, etc. Later heb ik me meer verdiept in trance en eurodance.
De techno-invloeden waren steeds aanwezig, maar ik wilde het dansbaarder, met meer ritme, meer percussie en meer instrumenten. Daardoor begon ik meer na te denken over genres die clubby zijn, four-on-the-floor en toegankelijk voor iedereen.”
Mag ik het samenvatten als je wereldvisie via muziek naar buiten brengen?
“Ja, en ik dacht eerst dat ik dat moest doen door mijn twee culturen meer te tonen, maar eigenlijk wil ik de cultuur die ik zelf heb opgebouwd, door al die jaren naar muziek te luisteren, naar buiten brengen. De platen die ik draai, lopen gelijk met de muziek die ik zelf als ik uitga wil horen in een set. Die muziek is vaak nog afwezig, zeker hier in Brugge. Dat is ook wat ik probeer te doen met BomBom.”
Wat is BomBom?
“Met BomBom probeer ik mijn favoriete muziekgenres en de dj’s die mij inspireren samen te brengen in één event. Het begon als een ghettohouse, techno-house, discofeest, maar de komende edities zal het nog veel verschillende vormen aannemen, want het evolueert mee met mij. Ik weet zelf nog niet wat ik in de toekomst zal draaien en ik schakel snel in de muziek die ik beluister. Dat zal zichtbaar zijn in de line-up van BomBom. De naam betekent ‘snoep’ in het Portugees en elke editie staat er een soort snoep centraal. Vorig jaar waren er gummibeertjes gemarineerd in tequila. Dit jaar zijn het kersen, maar ik weet nog niet in welke alcohol gedrenkt. Het concept voor BomBom is ontstaan uit mijn eigen nood aan een feestje waar dansbare elektronische muziekgenres gedraaid wordt.
Club Stout wordt hier in Brugge al georganiseerd, en hoewel ik die feestjes echt leuk vind, bevinden die zich meer underground. Ik wil gewoon dansen en dat iedereen samen met mij danst. Ik hoop dat ik het elk jaar opnieuw kan organiseren rond 29 mei, het hemelvaartweekend, dan wordt het misschien traditie dat BomBom het seizoen opent. Al bestaat de droom om het ook buiten Brugge – in Gent of Brussel – te organiseren.”
In de scene is er veel te doen rond de veiligheid en het comfort van het publiek. Hoe pak jij dat aan?
“BomBom is een safe space, waar geen enkele vorm van discriminatie is toegelaten. Vorig jaar heb ik daar niet zo hard op ingespeeld omdat het me zodanig evident leek. Er zijn veel events die dat van de daken schreeuwen, maar als je er dan aankomt, merk je dat er geen diversiteit is in het publiek. Op de editie van vorig jaar waren er veel verschillende mensen met verschillende verwachtingen, maar iedereen kon met elkaar overweg. Mensen die mij kennen weten dat ik de laatste persoon ben die iemand zou discrimineren en dat het evident is dat er nultolerantie is op de events die ik organiseer. Ik wil dat het publiek hetzelfde gevoel heeft op BomBom als ik in Brazilië. Het is een warm gevoel, een omarming. Mensen zijn er enorm gastvrij, ook al kennen ze je niet. Ze staan ervoor open je te leren kennen. Dat is ook de mentaliteit die ik aanmoedig op BomBom.”
Door gastvrijheid als hoofdpunt te nemen probeer je Brazilië naar Brugge te brengen?
“Ik ben niet geboren of opgegroeid in Brazilië, maar mijn mama heeft me wel die cultuur, gastvrijheid, empathie en warmte bijgebracht. Dat is wat ik op mijn beurt wil doorgeven aan de mensen rond mij. Mijn roots en cultuur doorgeven via muziek slaat niet per se op ik die mensen iets wil opleggen, maar eerder op de ruimte die ik wil creëren om ze het op zichzelf te laten ontdekken. Eigenlijk zou je mijn sets kunnen vergelijken met een bezoek bij mijn mama: een heleboel mensen die in verschillende talen door elkaar converseren en zich op hun gemak voelen. Als iemand dan honger heeft, zou mijn mama om elf uur ’s avonds nog eten beginnen maken. Die reflex mis ik soms in Brugge, in België in het algemeen.”
Wat is voor jou de moeilijkste overbrugging tussen België en Brazilië?
“Ik heb veel moeite met het individualisme en om die reden lang met een depressie geworsteld. Ik ben opgegroeid in een warme omgeving, met veel liefde en positiviteit. Tot mijn 15de woonde ik in Waterloo, in Wallonië en de Walen zijn in mijn ervaring meer open. Tot dan ben ik gelukkig ook nooit met racisme in aanraking gekomen. Op mijn 15de is dat allemaal omgeslagen. Elf jaar geleden ben ik naar Brugge verhuisd en daar ben ik nog steeds niet volledig aan gewend. Mijn leven is hier, mijn vrienden, mijn lief, dus ik kan er geen afscheid meer van nemen. Dan dacht ik: “Wat kan ik doen om me hier meer thuis te voelen?” Mezelf zijn en die warmte doorgeven aan andere mensen in de hoop dat ze ook wat warmer worden, bleek het antwoord. Pas het afgelopen jaar voel ik me gelukkig, omdat de mensen in mijn kring ook erg warm zijn. Ik kan er ook niet tegen dat mensen mij stereotyperen – “Oh, jij bent van Brazilië dans je ook samba met pluimen in je kont?!” – dus waarom zou ik dat dan bij anderen doen? Ik begrijp het, mensen associëren Brazilië met carnaval, maar dat is ook omdat het een grote bron van inkomsten is voor het land en het daarom extra gepromoot wordt. Ik wil niet bekend worden, maar ik hoop met mijn sets allerhande stereotypen te doorbreken en mensen op hun gemak te stellen.”
Toch word je wel al vaak aangesproken als Larosa door je sets. Hoe ga je daar mee om?
“Ja, dat wel, maar ik word altijd verlegen. Soms applaudisseren er vrienden na een set en dan loop ik naar buiten omdat ik niet met die aandacht om kan. Het is wel leuk dat mensen je aanspreken en feedback geven, maar ik wil met de voetjes op de grond blijven. Het maakt niet uit wat ze vragen, ik wil altijd vriendelijk blijven. Zelf heb ik een paar negatieve ervaringen gehad met dj’s en dat breekt je ergens. Je spendeert veel tijd en geld met luisteren naar hun sets. Iedereen kan eens een slechte dag hebben, maar mensen die je aanspreken kunnen dat niet weten. Het enige wat je kan doen is twee minuten op je tanden bijten, de mensen een leuke ervaring geven en daarna mag je lip weer op de grond hangen. Ik blijf daarin investeren omdat die vorm van connectie zoveel belangrijker is voor mij dan een post op Instagram.
Uiteindelijk zal ik het ook moeten doen, want ik kan niet verwachten dat ik iedereen op straat tegenkom, maar ik hoop op te vallen door mijn toegankelijkheid.”
Je denkt wel na over hoe je het hele sociale media-gebeuren beter kan aanpakken. Hoe sta je er nu voor?
“Klopt… Even geleden ben ik naar C12 in Brussel geweest, om een beetje te netwerken. Ik hoorde van een booker dat de dj-industrie een beetje fucked is, wat triestig is om te zien. Ik vroeg haar om tips om wat meer op te vallen. Ze vertelde me dat ik keihard zal moet werken om mezelf te promoten als ik trouw wil blijven aan jezelf. Zonder sociale media moet je je stem nóg luider maken. Het duurt dan ook langer voordat je doorbreekt, want de scene is onderhevig aan trends. Binnen vier jaar is hetgeen wat ik draai misschien niet meer populair en ga ik met iets nieuws moeten komen. De tweede optie is veel connecties leggen uit opportunisme, eerder dan echte interesse. Dat ligt niet echt in mijn aard, maar ik moet toegeven dat ik ook vaak kijk of ik iets via-via kan regelen. Als ik niet een klein beetje opportunistisch ben, haal ik het niet, maar het is niet de manier waarop ik mijn doel wil bereiken. Uiteindelijk wil je ergens geboekt worden omdat iemand je heeft zien draaien en het goed vond, omdat je past in het profiel dat ze zoeken. Tegenwoordig heb ik het gevoel dat je netjes en aantrekkelijk moet zijn. Dat is iets wat ik vroeger nog vaker deed: ik postte elke dag een story op Instagram, was ik bezig met promoten, filmpjes maken, maar na een tijdje was ik dat beu. Je promoot jezelf, maar er zijn zoveel mensen die achter je rug praten en zoveel mensen die commentaar geven. Je moet echt een dik vel hebben. Op een bepaald moment spraken mensen me aan op feesten en vroegen ze of ik nog draaide, omdat ik niet meer zo actief was op sociale media. Ik had het er gewoon even mee gehad, maar zij vonden het dan jammer dat ze niet meer konden zien waar ik mee bezig was. Terwijl het mijn leven is, toch? Die mensen volgen je niet voor je muziek, ze volgen je omdat jij ze afleidt van hun eigen leven. Hoe meer ik daarin meega, hoe meer ik een bepaald beeld van mezelf probeer weergeven, hoe slechter ik me voel. Je vergelijkt jezelf constant en dat is uitputtend. Voor mij gaat het tussen of mentale gezondheid of bekend zijn op sociale media. Ik heb een Tiktok-account, maar ik doe er op dit moment niks mee. Als het moment daar is, zal het sowieso à la Larosa zijn.”
Zijn er op dat vlak verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke dj’s?
“Ik heb het gevoel dat een vrouw, ook al is dat echt een mooie vrouw, voorzichtiger is op sociale media omdat ze sowieso bekritiseerd of beoordeeld wordt. Een voorbeeld van Cloudy.mp3: mannen draaien soms in bloot bovenlijf, omdat het warm is, en dat is volledig normaal. Een vrouw die draait in een bikini om dezelfde reden doet dat zogezegd om haar borsten te tonen of om aandacht te vragen. Dan is ze plots bekend omdat ze mooi is, niet omdat ze goed draait. Soms ben ik twee uur bezig met kleren kiezen, gewoon zodat ik geen commentaar zou krijgen; het mag niet te saai zijn, niet te braaf, want dan val je niet op, maar het mag ook niet te veel decolleté zijn, want dan kijken ze alleen nog maar naar je borsten. Ik heb dat zelf al meegemaakt op de Gentse Feesten waar ik een set draaide en ik geen bh aanhad onder mijn croptop – ik doe dat al langer, omdat ik me daar goed bij voel. Een vriendin die mee was, liep constant weg omdat ze de vuile blikken van de mannen naar mij niet kon verdragen. Zelf merkte ik het niet op omdat ik zodanig gefocust was op het draaien, maar achteraf voelde ik me erg oncomfortabel. Ook omdat mijn vriendin, die er was om mij te supporten, zich daar echt niet goed bij voelde.”
Terug naar het positieve. Je brengt muziek voor iedereen. Is er iets waar je altijd naartoe grijpt als je een set in elkaar steekt?
“Zeker nu ik mijn stijl wat heb gevonden, draai ik veel Mischluft. ‘Entertain me’ is een superleuk liedje die ik meestal naar closing toe opleg. Het is nog steeds high energy, maar de vocals zijn low energy waardoor je die piek breekt zonder het volledig naar beneden te brengen. ‘Bass Boys’ (van Hannah Laing nvdr) is ook een nummer waar ik vaak naartoe grijp. Het zijn altijd nummers met vocals; dansbaar en meezingbaar. Het is niet ieders genre, maar dat is mijn manier om mensen samen te brengen. De bailefunknummers vormen de highlight van mijn sets. Vroeger draaide ik al snel acht of tien bailefunknummers, maar nu heb ik meer een evenwicht gevonden. Ik ben een beetje meer je m’en fous.”
Je probeert de mensen wat aan te voelen op het moment zelf?
“Ik ben altijd zo, maar ik moet wel opletten dat de slinger niet naar de andere kant doorslaat. Soms wil ik het publiek zodanig hard pleasen dat ik vergeet om zelf plezier te maken. Na tien minuten begin ik dan al te panikeren als het publiek niet reageert. Terwijl mensen wel meer nodig hebben dan tien minuten om te acclimatiseren. Soms moet ik overgeven voor sets omdat ik zo zenuwachtig ben. Niet om mijn draaikunsten, maar omdat ik zodanig wil inspelen op wat de mensen willen horen. Dat kan je ook niet voorbereiden. Als ik een set van meer dan een uur zou voorbereiden en het publiek reageert daar niet op, heb ik niks anders achter de hand. Ik kan moeilijk afwijken van het plan dat ik in m’n hoofd heb, daarom is het voor mij beter om geen plan te hebben. Op de opening van Vrijhaven heb ik wel beseft dat ik er klaar voor ben mijn eigen ding te doen, omdat mensen komen om te luisteren naar wat ik te bieden heb, niet per se naar wat zij willen horen. Als ik te veel ga pleasen, is het niet meer Larosa. Als je onzeker overkomt, word je ook niet geboekt. Een grote organisatie gaat niet de tijd nemen om eerst naar je verhaal te luisteren, je moet er gewoon staan.”
Waar kijk je naar uit in het komende seizoen?
“Sowieso moet iedereen 29 mei in z’n agenda schrijven, want dan is het BomBom. Daarnaast hoop ik opnieuw op Campo Solar te staan, want dat vond ik een enorm fijne ervaring. Het is een erg warm en gezellig festival en ik voelde me als artiest goed gesoigneerd. De Gentse Feesten zou ik ook graag opnieuw doen. Het maakt me niet uit waar ik sta, ik vind de vibe leuk. Simpel gezegd: deze zomer wil ik draaien waar de zon is. Ik verlang ook naar Red Rock. Vorig jaar was dat het moment waarop ik besefte dat ik niks anders meer wilde doen dan draaien en mijn mama die wens ook is gaan accepteren. Ze heeft me toen bezig gezien, gezien hoe gelukkig ik was en ze was er gerust in dat ik mijn draai wel zou vinden in het leven.”
Wil je nog iets toevoegen om af te sluiten?
“Ik zou graag iedereen bedanken die vanaf het begin in mij heeft geloofd. Zeker Sanne (De Muynck nvdr) die echt een voorbeeld is voor mij. Ook een big shoutout naar Jane (Muss nvdr), haar mag ik ook zeker niet vergeten! Ze heeft mij ook op zoveel verschillende manieren ondersteund. Last but not least, mijn vriend Lex die mijn klankbord is en mij in al mijn ondernemingen steunt. Al die liefde, die ik van de mensen krijg, is wat ik wil koesteren.”
BomBom: donderdag 29 mei @ Jeugdhuis Comma
Instagram: bombom.events en lauraromerorosaaaa
Tekst: Kato Dijckmans Foto's: Jana Germanus
Uit BLVRD Magazine editie #45
