Helena Casella is een Belgisch-Braziliaanse zangeres, pianiste en componiste. Hoewel ze tegenwoordig in Gent woont, bracht ze haar eerste levensjaren door in Brugge. Begin dit jaar verscheen haar debuut Pit Of Impressions op W.E.R.F. records. Een intieme, genre-overstijgende plaat die warm werd onthaald.
Tijdens haar residentie in KAAP De Werf spraken we haar over de reacties op haar album, dagdromen, schrijven als therapie en waarom ze liever speelt in een botanische tuin dan op een podium.
Je debuutalbum sloeg in als een bom: interviews, nationale tv-optredens, alles ging plots snel. Had je dit verwacht? Hoe voelt dat?
Helena: “Nee, totaal niet eigenlijk. Ik had echt niet verwacht dat er zoveel zou loskomen bij de release: zoveel pers, zoveel reacties. Dat was best overweldigend in het begin. Maar tegelijk ook supermooi. Zoveel warmte voelen, zoveel liefde. En het voelt ergens ook logisch. Ik denk dat de muziek echt iets raakt bij mensen.
Het is natuurlijk ook de eerste keer dat ik in die wereld stap: journalisten, tv... Dat is spannend. Maar het klopt gewoon. De muziek heeft haar weg gevonden. En ik heb een fantastisch team rond mij: van mijn label W.E.R.F. Records tot mijn familie en management. Ze zijn er echt helemaal voor gegaan. Daar ben ik enorm dankbaar voor.”
Als je een fictieve band mocht samenstellen, met gelijk wie (dood of levend), wie zou erin zitten?
“Goh, da’s moeilijk! Ik luister echt naar van alles (lacht). Maar als ik kijk naar wie me de laatste tijd inspireert, dan zijn dat heel uiteenlopende artiesten. Mansur Brown, bijvoorbeeld, ik hou van zijn sound. Die ligt dicht bij wat ik zelf doe. En ik hou echt van James Blake, hij is mijn grootste inspiratie.
Als het om zangeressen gaat, zou ik graag iets doen met ELIZA of Cleo Sol. Die hebben zo’n intens gevoel in hun stem. En dan hou ik ook enorm van die old school soulpiano, zoals Donny Hathaway die prachtig Rhodes speelt én zingt.
Voor de blazers? Misschien Sonny Rollins. En als drummer: Brian Blade. Hij is echt iemand waar ik graag naar luister. Die sfeer die hij brengt, altijd met een glimlach. Ik let ook heel erg op hoe iemands persoonlijkheid doorklinkt in hun manier van spelen. Dat vind ik belangrijk. Dat zie je en dat voel je.”
Zijn er boeken die je muziek beïnvloeden?
“Ja, absoluut. Ik lees heel graag Milan Kundera. Eén van zijn boeken, Immortality, vond ik echt bijzonder. Het is een fictief verhaal, maar tegelijk ook heel filosofisch. Op zoveel vlakken herkenbaar. Soms betrap je jezelf erop dat je je eigen leven begint te bekijken door de lens van dat boek, dat vind ik heel cool. Bepaalde dingen die hij schrijft, blijven gewoon hangen.
Octavia Butler is ook een grote inspiratie. Ze schrijft sciencefiction, vooral uit de jaren 80 en 90. Haar boek Parable of the Sower is een apocalyptisch, dystopisch en futuristisch verhaal dat verrassend veel lijkt op wat er nu in de wereld gebeurt. Het is best wel eng, maar ook heel inspirerend geschreven. Dat inspireert mij ook in mijn muziek.”
Wat is het meest verrassende dat je over jezelf ontdekt hebt tijdens het maken van dit album?
“Dat mijn hoofd eigenlijk nooit stopt met denken (lacht). Veel van wat ik schrijf zijn gedachten die telkens terugkomen, vooral in sociale situaties. Door ze op papier te zetten, kan ik ze even vasthouden en begrijpen. Muziek helpt me echt om mezelf beter te doorgronden. Het is voor mij een soort therapie.
Ik schreef het album trouwens over een lange periode, ik heb nooit echt gedacht: ik ben nu een album aan het maken. Het waren losse stukken, fragmenten. Maar als ik erop terugkijk, zie ik duidelijk: ik ben hypersensitief, en muziek helpt om dat te kaderen.”
Je familie zit ook in je muziek verweven?
“Ja, heel letterlijk. Mijn broer zingt mee, mijn vader speelt ook op het album. Mijn tante ontwierp enkele van de singlecovers en mijn broer maakte de foto’s. Ik werk het liefst met mensen die dicht bij mij staan, mensen bij wie ik me veilig voel.”
Heeft je persoonlijke leven je creativiteit beïnvloed?
“Ja, er speelt veel in mijn persoonlijke leven dat mijn muziek beïnvloedt, maar er is niet één dominant ding. Tijdens het maken van het album moest ik een grote lading aan gedachten uit mijn hoofd halen en verwerken, vooral door het verlies van mijn mama. Tegelijkertijd moest ik wennen aan een nieuw leven in een andere stad, een ander land, en alles alleen doen.
Het was een proces van nadenken, zelfstandig worden en op mijn eigen benen leren staan. Dat persoonlijke verhaal zit echt in het album, dat merkte ik al bij de eerste singles.”
Wat betekent het nummer ‘Frozen In Sight’ voor jou?
“Dat gaat eigenlijk over zo’n mini-momentje: je zit in een dagdroom, staart naar iemand op straat... en ineens kijkt die persoon terug. Zo’n ongemakkelijke seconde waar iedereen zich wel iets bij kan voorstellen. Ik vond dat grappig en herkenbaar, en heb het dan heel dramatisch uitvergroot in het nummer (lacht)."
Als je op eender welk podium ter wereld zou mogen staan, van een kleine jazzclub tot een stadion of iets compleet onconventioneel, waar zou dat zijn en waarom?
“Ik hou gewoon zó van tuinen. Echt, ik ben verliefd op botanische tuinen. Er is er eentje in Rio waar ik elke keer naartoe ga als ik daar ben, zo’n enorme tuin met van die gigantische bomen, palmbomen,… Het is daar zó mooi. Daar spelen, zelfs zonder podium, lijkt me magisch. Je voelt je verbonden met eeuwen van groei en natuur, alsof je zelf een verlengstuk bent van wat daar leeft. Alsof je niet alleen voor mensen speelt, maar ook voor de bomen. Dat vind ik zo mooi.
In Gent heb je ook die botanische tuin, het Palmarium, daar kom ik supergraag. Ze organiseren daar soms concerten, en dat lijkt me dus echt een plek waar ik ooit zou willen spelen. Dat past ook gewoon bij mijn muziek. Het voelt daar rustig, natuurlijk... ik voel me daar thuis.
En dan heb je nog die fly-over in Gent, waar ze met autoloze zondag de weg afsluiten voor optredens, dat lijkt me ook echt de max!”
Wil je Helena Casella live zien? Op 14 oktober speelt ze in Cactus Café in Brugge, i.s.m. KAAP.
Tekst: Justine Demolder. Foto's: Tiny Geeroms & Sander Vandamme.
Uit BLVRD Magazine editie #46.
