Voor BLVRD Magazine spreken we met Marie Jans, Eve Zeghers en Ella Demarest, de drie jonge trekkers van Brugge4Palestine, een Brugse actiegroep die zich inzet voor solidariteit met Palestina en bewustwording rond de genocide in Gaza. Wat begon als een spontaan idee groeide uit tot een vaste stem in het Brugse stadsbeeld.
Hoe is Brugge4Palestine ontstaan?
Ella: Het is eigenlijk heel organisch begonnen. Ik herinner me nog dat ik van de dansles thuiskwam, en Marie en Klara (Camerlinck) plots met een wild idee kwamen.
Marie: Dat idee kwam er vooral door de gemeenteraadsverkiezingen van 2024. We hadden het gevoel dat er in Brugge amper publiek debat was over wat er in Gaza gebeurde. We wilden dat burgers zouden weten hoe lokale kandidaten tegenover de oorlog stonden. Zo organiseerden we nog vóór de verkiezingen een eerste protestactie op de Burg.
Ella: Die eerste actie was meteen heel verbindend. We wilden mensen samenbrengen, en kozen daarvoor een symbolisch middel: vliegers maken. De zondag voor de actie kwamen tientallen mensen samen in het atelier van De Batterie om die vliegers te knutselen. Dat was zo’n warm moment — en daarna hebben we ze gezamenlijk opgelaten tijdens de actie op de Burg.
Kregen jullie toen reacties van politici?
Marie: We hadden drie duidelijke eisen opgesteld voor de stad:
Een warm hart voor Palestijnen – aandacht en steun voor Palestijnse Bruggelingen, voor de Palestijnse cultuur en voor nieuwkomers in het algemeen.
Een economische boycot – kritisch kijken naar het aankoop- en investeringsbeleid van de stad.
Politieke druk – Brugge kan, bijvoorbeeld via de VVSG, een voortrekkersrol spelen om structurele druk te zetten.
We bezorgden die eisen aan verschillende politici. Een aantal van hen liet duidelijk weten hoe zij hier tegenover stonden en dat hebben we dan ook zo gecommuniceerd aan het bredere publiek.
Wie vormt Brugge4Palestine vandaag?
Eve: Wij drieën zijn ermee gestart, maar naarmate de tijd hebben al heel wat mensen zich bij ons aangesloten en ondertussen kunnen we al op een grote groep sympathisanten en mede-activisten rekenen. We proberen ook heel open te werken: via een WhatsApp-community kan iedereen aansluiten, meedenken en op de hoogte blijven. We bereiken heel wat mensen, maar het blijft een uitdaging om een grotere, vaste kerngroep op te bouwen.
Marie: We willen daarom richting 2026 inzetten op een meer duurzame en structurele werking. We dromen van een brede groep mensen die zich wil engageren rond Palestina, elk op hun eigen tempo en volgens hun eigen mogelijkheden.
Ella: En voor wie dit leest en zich aangesproken voelt: stuur ons gerust een bericht via onze Instagram-pagina. Er zullen binnenkort ook open vergaderingen komen waarop iedereen welkom is, volledig vrijblijvend — je hoeft dus geen vast engagement op te nemen. Hou zeker onze socials in de gaten voor data en updates.
Jullie doel was oorspronkelijk vooral druk zetten rond de verkiezingen. Hoe zien jullie dat nu, een jaar later?
Ella: De genocide is helaas niet gestopt, ook al wordt er soms gedaan alsof de oorlog “minder hevig” zou zijn. De bombardementen gaan door en er vallen nog steeds honderden doden. Het blijft dus nodig om zichtbaar te blijven en bewustzijn te creëren, ook al gaat dat traag.
Marie: We blijven werken vanuit onze drie speerpunten. En zolang die niet ingevuld worden, gaan we door. Op 29 november – de Internationale Dag van Solidariteit met het Palestijnse Volk – werd bijvoorbeeld de Palestijnse vlag gehesen op de Burg, in aanwezigheid van burgemeester Dirk De fauw. Dat is een belangrijke stap, maar symbolen zijn niet genoeg. Er moeten structurele maatregelen volgen.
Onze activiteiten linken we telkens aan onze speerpunten: zo organiseerden we een Palestina Café, dat veel volk trok en mooie gesprekken opleverde. Recent hadden we ook een brunchdebat met Cedric Verstraete (Vooruit Brugge) en Brecht Rogissart (FairFin) over financiële boycots en de rol van steden daarin.
Eve: Bewustwording blijft echt een hoofddoel. In tijden van propaganda en overprikkeling op sociale media is het belangrijk dat mensen correcte informatie krijgen. Zo’n brunchdebatten of gesprekken helpen daar enorm bij.
Marie: We willen ook benadrukken dat we niet alleen staan: in Brugge zijn organisaties zoals SOS Palestina, Avansa en het Masereelfonds al langer actief. Het is belangrijk om bruggen te bouwen, strategieën te delen en elkaar te versterken.
Waarom dan toch een eigen actiegroep, en niet aansluiten bij een bestaande?
Marie: Gek genoeg wisten we in het begin gewoon niet dat al die groepen actief waren. Maar al snel merkten we dat we onze eigen stem wilden zoeken. Elke actiegroep heeft een eigen stijl en eigen achterban. Wij voelden dat we onze generatie wilden mobiliseren, op manieren die voor ons vanzelfsprekend zijn.
Ella: Het feit dat we andere organisaties niet meteen vonden, toont hoe versnipperd de generaties soms zijn. Wij willen die kloof net dichten door ook sámen te werken, bijvoorbeeld bij grotere acties.
Eve: Iedere groep heeft z’n eigen publiek, maar we hebben allemaal hetzelfde doel. Wij willen gewoon op onze manier werken: direct, creatief en laagdrempelig. En op grotere acties, zoals het hijsen van de Palestijnse vlag op 29 november, brengen we iedereen samen.
Hoe zorgen we ervoor dat alle informatie minder versnipperd raakt en meer bekendheid krijgt?
Marie: Dat blijft ook voor ons een zoektocht, al merken we dat de samenwerking tussen de verschillende groepen alsmaar beter wordt. Een mooi voorbeeld: SOS Palestina startte een petitie, terwijl wij op dat moment bezig waren met een postercampagne. We hebben de QR-code van hun petitie meteen op onze posters toegevoegd. Ondertussen werd onze posterafbeelding dan weer gebruikt voor Eye on Palestine, een overkoepelend project van Avansa.
Als we het hebben over stemmen samenbrengen, dan was Eye on Palestine, dat liep van 14 tot 30 november, eigenlijk het perfecte voorbeeld. Het bood één grote paraplu waaronder iedereen zijn eigen activiteit, actie of evenement kon organiseren. Alles werd gebundeld op één website, waardoor mensen in één overzicht zagen wat er in Brugge gebeurde rond dit thema.
Maar eerlijk: een goede, duurzame strategie vinden blijft lastig. Veel van deze projecten zijn burgerinitiatieven die we combineren met jobs, studies en een sociaal leven. Een structurele actiegroep uitbouwen vraagt enorm veel tijd en energie, en daar ontbreekt het ons soms simpelweg aan.
Eve: Tijdens de workshop van Ike Teuling (Strategies and Leaders), ‘How to Change the World’, hebben we dat ook heel duidelijk ingezien. Strategie is een vak op zich — en we staan daar nog maar aan het begin.
Dat brengt ons bij een volgend project van jou, Eve: Brouhaha festival, dat doorging van 20 tot 23 november in het Pannenhuis.
Eve: Klopt. Net als Brugge4Palestine is Brouhaha ontstaan uit een groep vrienden, op café in Brussel. We wilden in Brugge een platform creëren voor ideeën en acties rond klimaat en mens. Mira Vandamme van De Driehoek en Hannah Desmet vormen samen met mij het kernteam, dus op die manier hadden we meteen een uitvalsbasis: het Pannenhuis.
We omschrijven Brouhaha als “het startschot voor wie ideeën wil omzetten in actie.” De naam Brouhaha betekent ‘tumult’ of ‘commotie’, en dat is precies wat we willen doen: samen lawaai maken, dingen in beweging zetten.
Het programma was superdivers: van dansen op de dj-set van Chibi Ichigo tot inhoudelijke workshops, lezingen, en samenwerkingen met organisaties zoals De Republiek en DocFest. Ook op de Klimaatdienst van stad Brugge konden we rekenen; zij ondersteunden onder andere de workshops rond activisme en commons. Het was eigenlijk bijna te veel om op vier dagen te beleven — maar het gaf echt energie om verder te bouwen. Deze vier dagen zien we als een begin, de bedoeling is om een platform te creëren voor een community waaruit ideeën kunnen groeien die vervolgens worden omgezet in actie.
Willen jullie hier nog iets aan toevoegen?
Marie: Ook al zijn we twee jaar ver in de genocide, we blijven verderwerken aan de hand van onze drie speerpunten. Maar we weten ook dat we dit niet alleen kunnen. Daarom willen we richting 2026 echt verder bouwen aan een brede, duurzame structuur.
Ella: We doen dit allemaal naast werk, studies en sociaal leven. Het is zoeken, soms lastig, maar het blijft nodig. En wat we geleerd hebben, is dat strategie en duurzaamheid tijd kosten. Dat verandering niet vanzelf komt, maar wel mogelijk is als mensen blijven opduiken.
Eve: En dat is misschien het belangrijkste: iedereen die iets wil doen, hoe klein ook, kan deel worden van dit verhaal. Je hoeft geen expert te zijn, je hoeft niets te beloven. Kom gewoon eens langs op een open vergadering, stuur een bericht op Instagram… elke stap telt. De verbinding die we zagen bij onze acties bewijst dat mensen wél willen. We moeten elkaar gewoon blijven vinden.
Tekst: Paulien De Muynck. Foto's: Daan Schellemans.
Uit BLVRD Magazine editie #49.
