Hubert Tuyishime, hen/hun, is de Rwandese 23-jarige Antwerpenaar die in 2022 de titel van de befaamde muziekwedstrijd Sound Track voor zich mocht claimen. Na enkele jaren uitleven in de band Aedell Wolff, ging Hubert in de zomer van 2020 verder met hun solocarrière als Porcelain id. Je luistert naar poëtische, meeslepende en experimentele melodieën waarbij tekst minstens even belangrijk is als instrument. 20 augustus brengt Hubert een intiem optreden in Salon Arents, geïnspireerd door de welbekende Tiny Desk Concerts. Artiesten mogen er een uur lang hun vier meest typerende nummers spelen.
Hoe belangrijk is het voor jou om in Brugge op te treden en hoe pak je zo’n intiem concert aan?
Hubert: “Bij mijn eerste solo-optredens vorig jaar deed ik meer kleinere concerten. Het zijn maar vier nummers, maar met die vier kan ik wel tonen hoe breed mijn waaier aan muziek is door rustigere nummers te combineren met de iets hardere. Dat is een grote uitdaging. Hoe kleiner de setting, hoe intiemer je met het publiek een connectie kan leggen. Zo creëer je intense optredens. Daar ben ik altijd al op mijn sterkst geweest. De focus ligt dan steeds op hoe hard ik iedereen kan meekrijgen om samen in het moment te zijn.”
“Brugge is voor mij geen kleine plek. Het is een plaats waar ik niet vaak kom, dus is het voor mij compleet onbekend terrein en belangrijk om daar publiek te vinden. Ik was een tijd geleden in de Sint-Janskerk. Dat was ook in verbinding met Musea Brugge en was keileuk. De sfeer was echt ongelooflijk en ik vond de locatie intrigerend.”
Als Antwerpenaar, luister je soms naar West-Vlaamse artiesten?
Hubert: “Ik ben minder bekend met West-Vlaamse artiesten. Het is niet dat ik ze niet zou appreciëren, maar het is meer iets om te ontdekken. Ik hoor heel vaak van mensen dat ze West-Vlamingen niet goed verstaan, maar ikzelf heb daar nog nooit problemen mee gehad. Het Zesde Metaal trekt mij meer aan, juist omdat zij zo’n specifieke sound hebben. Dat is het nu juist met ‘de helaasheid der dingen’ in muziek: het is heel specifiek voor de persoon die het aan het vertellen is. Het Zesde Metaal kan niet verder liggen van mijn Antwerps-Heist accent, maar hoe meer het klinkt in mijn oren en in mijn hart, hoe meer het doordringt. Ik heb ook niets tegen puur Standaardnederlands. Bij ‘Blauw’ heb ik geprobeerd om heel strakke zinnen te vormen die waardig zijn. Verder heb ik onlangs een track ontdekt van Filip Kowlier bij een band die ik niet ken, 'Vingers in de prieze', en ik vond dat echt één van de lekkerste nummers die ik in de laatste maanden had gehoord. Die gaan zo hard.”
Waar komt Huberts inspiratie dan vandaan? Hoe wordt een idee uit het hoofd verwerkt naar een meeslepend nummer?
Hubert: “Ik neig in het schrijfproces altijd naar de gitaar, omdat dat iets is wat in mijn vingers zit. Het is de makkelijkste manier voor mij om het idee in mijn hoofd en het uitwerken sneller te doen gaan. Voor de nieuwe plaat ben ik enorm gaan pushen om, wat ik dan meer door Bon Iver heb geleerd, de grens tussen heel traditionele sounds te laten botsen met eclectische en elektronische geluiden. Dat is absoluut fantastisch. Je merkt als je dat tegen elkaar laat botsen dat dat echt werkt. Ik wil mij zeker niet beperken tot enerzijds elektronisch of anderzijds rustige muziek, omdat ik het allebei zelf heel graag luister en het me allebei raakt op een andere manier. Ik luister bijvoorbeeld ook graag naar Frank Sinatra. Dat zijn gigantische composities met alleen maar traditionele sounds. Het hangt echt af van wat het doel is en het gevoel, want met elektronica kan je zoveel texturen maken waarmee ik nu pas bekend raak.”
Porcelain id’s muziek krijgt vaak de naam ‘poëtisch’ en ‘idyllisch’ te zijn. Welk beeld hoop je aan het publiek mee te geven?
Hubert: “Ik probeer het me vaak visueel voor te stellen dat je in een bepaalde ruimte jezelf kan brengen door herinneringen en beelden, maar dat je ook kan blijven hangen in die kanten. Met wat je schrijft in je nummers hoop je nooit té lang te blijven steken in de donkere kanten van waar het komt. Dat vind ik altijd moeilijk. Ik hoop dat, los van die moeilijkheid, iemand er iets aan heeft. Los van het proces, dat iemand af en toe daar een beetje troost in vindt.”
“Ik weet nog dat ik heel emotioneel werd toen ik de eerste mix van één van de nummers van mijn aankomende ep “Reprise” doorkreeg. Ik moest naar mijn, toen verschrikkelijke, job en dan was ik heel open voor zo’n nummer. Ik was heel fragiel, dus het kon evengoed uitdraaien op een nummer van James Blunt uit 2008 en ik had evengoed kunnen bleiten. Maar het was het toekomstige nummer ‘Vlaanderen’ dat ik toen doorkreeg. Ik hoop dat dat een onderdeel mag zijn van wat mijn publiek kan beleven. Het is heel moeilijk om te beschrijven wat je wilt bereiken, want ik vind het feit dat livemuzikanten bestaan al een heel gek gegeven. Verschillende helden van mij hebben allemaal andere allures op het podium. Ik hoop dat ik ook doorheen de jaren zo’n dingen mag beleven als artiest. Zodat ik een eigen performance, eigen verhaal kan vertellen en uitstralen op het podium waar ik jaren en jaren aan bouwde.”
Tekst: Eva Vandendriessche, Beeld: Adel Seta
Uit BLVRD Magazine editie #29
