Twee jaar na datum, zo lang heeft ze erop moeten wachten om de voorstelling los te laten op het publiek. Nele Vereecken, met wie ik in februari 2020 een gesprek had, was toen volledig klaar voor de première van haar theaterstuk ANGEL, verwijzend naar en geïnspireerd op Angela Merkel. Het interview met haar verscheen ook in BLVRD#15, maar het stuk kwam niet op de planken. In tussentijd bleef ze natuurlijk niet stilzitten, maar de voorstelling moest wel in de koelkast. Hoog tijd voor een rematch.
Hoe voelt het om eindelijk weer te mogen optreden?
Nele: “Goed. Spelen is altijd leuk en spannend. You never know what is going to happen.”
Waarover gaat het stuk?
“Ik ben samen met Mieke Verdin en Joachim Robbrecht vertrokken van Angela Merkels speeches. Met ons drieën hebben we al haar speeches geresearched van 2009 tot en met haar pensioen. We hebben hier en daar wat geknipt en spelen de speeches in een bepaalde volgorde waardoor we ze zachtjes fictionaliseren. Ik zeg zachtjes omdat het ons om de verbeelding te doen is. Niet om de leugen zoals bij fake news. En omdat we Merkel toch een bewonderenswaardig politiek beest vinden.”
Is de voorstelling geëvolueerd de afgelopen drie jaar?
“Ja, alles is zowat gewijzigd! We gingen normaal in première in 2020, toen Angela Merkel nog aan de macht was. Maar dat is door welbekende redenen niet doorgegaan. Met de aanhoudende coronacrisis die woedde en nog andere ongeziene situaties zoals het Trumpisme in de VS, vonden we het belangrijk om ook die speeches van Merkel te verzamelen en onderzoeken. Dus toen ze haar pensioen aankondigde, was ik eerlijk gezegd wel blij."
Waar mag het publiek zich aan verwachten?
“Hm, moeilijk. We willen ze politiek, of wat voor mij politiek is met de vele moeilijkheden of net de mogelijkheden, laten voelen. Ook al gaat het over Merkel, op één of ander manier is het heel persoonlijk, het is geen hommage of persiflage. Ik interpreteer haar woorden op mijn manier. Zelf zou ik alvast nooit in de politiek gaan, maar ik ben er wel enorm door getriggerd: hoe je zo’n functie uitoefent. Waar politiekers hun drive vandaan blijven halen om andermans belangen te verdedigen. Maar ook hoe ze durven denken voor een ander. Want dat is het ook, denken én beslissen. De verantwoordelijkheid van een politieker is verpletterend, maar tegelijkertijd moet je licht blijven. Een best indrukwekkende job die ik NOOIT zou willen uitproberen.”
Hoe sta je nu tegenover het stuk in vergelijking met 3 jaar geleden?
“Door de vele verschuivingen, annulaties en versplinterde tournee is ANGEL een dynamisch werk gebleken. Het voelt gelaagder, nog steeds urgent, gedifferentieerd. Al die annulaties waren zwaar. Zelftwijfel is me niet vreemd, het was lang geleden dat ik nog zelf iets had gemaakt. Ook persoonlijk waren er verschuivingen, en dan mocht ik niet spelen. Op een bepaald moment begin je echt aan alles te twijfelen… Gelukkig kon ik nog spelen in Enkidu Khaleds stuk. Dat heeft me gered denk ik, en het leuke team waarin ik terecht kwam.”
Waarom de keuze om een stuk te maken, geïnspireerd op Angela Merkel?
“Wir shaffen das. Daarom. Je kan het. Ik vond dat zo mooi. Het was maar een banale persmededeling, maar dat zinnetje vat haar hele leven samen. Obama heeft met de Engelse versie “Yes we can” een nobelprijs gekregen, maar dat was nog vóór hij iets gedaan had. Merkel daarentegen had er al twee ambtstermijnen op zitten.”
“Ik word echt kwaad als mensen haar op die zin afrekenen die ze overigens niet meer gebruikt. Terwijl het zo simpel is: je kan het. Dat is iets wat elke mens, ouder, leraar, … tegen zijn of haar kind zou moeten zeggen, En wat kunstenaars eigenlijk ook vaker zouden mogen horen. De precariteit in de culturele sector vermoordt het experiment en ik heb het gevoel dat we ons moeten bewijzen in plaats van spelend onderzoeken.”
Op welke manier(en) inspireert het hoofdpersonage jou?
“Nou, ik kijk wel naar haar op. Ze is moedig, houdt het hoofd koel, maar ze is vooral iemand die handelt vanuit hoop. En dat maakt haar in mijn ogen één van de grootste leiders van deze tijd. Ha, en ze heeft de ballen om echt in gesprek te gaan met mannen met wie ze het volstrekt oneens is. Zoals met Poetin, die haar intimideerde door zijn hond mee te nemen naar meetings, terwijl hij wist dat Merkel bang was van honden.”
Hoe heeft dit stuk jou, als theatermaker, veranderd?
“Helemaal, ik merk dat ik meer wil schrijven. En ook als speler heb ik meer dingen over mezelf geleerd. Ik voel toch dat het voor mij belangrijk is om vanuit een historisch besef met voeten in de realiteit te staan en zo dingen te doen.”
Wat zou je graag nog realiseren met ANGEL?
“Ik wil in het Europees parlement spelen. Dat willen we echt. En het stuk is vertaald naar het Duits met behulp van Goethe dus we hopen het nog in het Duits te kunnen spelen. Maar dat is een hele productiemolen die weer opgetrokken dient te worden, niet evident. Mijn ultieme droom is natuurlijk om samen met Mieke Verdin in een Berlijns theatertje voor dé Angela Merkel te spelen. Dat zou echt heel leuk zijn. Bij deze, mocht iemand haar kennen?”
Tekst: Jolien van Acker, Beeld: © Herman Sorgeloos.
Uit BLVRD Magazine editie: #33.
