Naima Joris bracht afgelopen maand haar eerste full album uit: ‘While The Moon’. Een eerlijke, rauwe plaat die nazindert in de sporen van haar eerste titelloze EP. Het is niet het verhaal van een artieste die streeft naar succes, wel dat van iemand met de ambitie een rouwproces af te ronden. Dat haar carrière zo’n vlotte opstart heeft gekend, is volgens Naima zelf “mega dreamy”, maar ook onverwachts.
Naima: “Het is een veronderstelling en foute opvatting van velen dat ik al lang bezig ben met muziek. Anderhalf jaar heb ik bij Isbells als achtergrondzangeres gewerkt en dan nog even bij Raymond van het Groenewoud. Ik heb zo ervaring kunnen opdoen, maar dat was niet mijn leven. Ik ben letterlijk elke keer, zowel bij Isbells als nu, uit mijn kamer geplukt, wat juist het leuke is aan het verhaal. Ik heb moeten leren repeteren en het wereldje ontdekken. Zowel bij Raymond als bij Isbells ging het er meteen professioneel aan toe, terwijl ik toen eigenlijk ontzettend amateuristisch was. Ik wist niet wat er gebeurde, waar alle geluiden vandaan kwamen… Alles was te luid. Na Isbells, tien jaar geleden, was er niets meer.”
Tranen omzetten in parels
“Het verhaal is niet prettig, maar wel mooi. Mijn jongere zus, Saskia, is gestorven aan kanker. Ik was erbij tijdens die laatste weken, wat heel intensief was. Haar moeder, mijn plusmoeder, is overleden bij een auto-ongeluk. Het was alsof de geschiedenis zich herhaalde.
Mijn vader (Chris Joris), had een band gesticht en ons alle drie betrokken. Wellicht wetende dat Saskia zeer waarschijnlijk zou sterven. Die band heeft niet veel bereikt, maar het is wel speciaal als familie. Mijn zus had nog nooit iets van muziek gedaan en heeft backings gezongen op die plaat. Mijn broer speelde gitaar en zong net als ik ook op dat album. Doordat hij dit vroeg, kwam ik wel in contact met een jazzy stem waarvan ik mij niet bewust was dat ik die had. De band trad enkele keren op in 2016 en 2017. Mijn zus is een jaar later gestorven. Toen heb ik besloten om als rouwproces voor mezelf, niet als carrièremove, met teksten van haar aan de slag te gaan. Ik heb ze omgezet naar muziek. Mijn eerste plan was om een volledig album te maken met mijn broer (Yassin Joris) en de teksten van mijn zus, maar dat is niet gelukt. Hij heeft uiteindelijk wel de eerste EP geproducet.”
Vind je rust in het maken van muziek?
“Mensen willen altijd heel graag naar het cliché gaan van de artiest die muziek nodig heeft. Als er één ding is dat ik juist mooi vind aan muziek, dan is het dat het je zinnen verzet, de sfeer verandert. Ik heb nooit triestige muziek opgezocht in triestige tijden.
Muziek was ook mijn roeping niet. Ik wilde eigenlijk in de zorg wat gaan doen, als verpleegster werken. Dat is niet gelukt met mijn slaapstoornis. Ik heb een gitaar gekocht toen ik 27 was en dan ben ik covers beginnen te zingen om een hobby te hebben. Zo vergeet je alles een beetje. Ik was geen muzikant, ik was vooral arbeidsongeschikt en in behandeling voor een zware slaapstoornis die ik al heel mijn leven heb. Dát was mijn verhaal. Ik was niet bezig met een carrière.”
Hoe is het gesteld met die roeping na een succesvol muzikaal jaar?
Soms voel ik het nog knagen. Ik ben uiteindelijk op mijn 32e verpleegkunde gaan studeren. Ik zat toen tussen allemaal 18-jarigen en vond dat super tof. Ik voelde mij thuis in die job. Alles eraan interesseerde me, maar de weinige uren slaap tijdens mijn stage en mijn zus die dan haar diagnose kreeg… Ik heb de studie toen op pauze gezet, alleen kon ik het later niet opnieuw aanvatten. Mijn psycholoog zei toen: “Je kiest een pad dat echt niet gemakkelijk is”. Ik had een slaaptekort en werd ziek. Iets kan wel een roeping zijn, maar als je het lang genoeg negeert, wordt het stiller. Dan treedt aanvaarding op, dat ik het wel goed heb zoals het nu is.
Muzikale verlanglijst
Oei, die heb ik niet. Het is raar, maar omdat het niet uit mijn eigen verlangen is ontstaan om muzikant te worden, ligt dat anders. De muziek bij mij is ontstaan uit omstandigheden. Het is niet iets wat ik met opzet wilde geven aan mensen. Het blijft vooral een persoonlijk rouwproces. Nu zit ik met triestige muziek waar ik zelf niet meteen naar zou luisteren. Het volgende wat ik wil proberen is muziek maken waar ik wel zelf naar wil luisteren.
Welke muziek zou dat zijn?
Rustige, chille muziek, maar niet zo dramatisch. Veel mensen zeggen wel dat ze mijn muziek niet dramatisch vinden, maar eerder troostend. Door de onderwerpen waarover het gaat, is dat in mijn beleving anders. Voor de huidige plaat heb ik oude nummers bovengehaald. Ik ben al even bezig met andere muziek proberen te maken die ook gemeend is en dat gaat over dingen die mij raken. Ik weet alleen niet altijd waarover ik dan moet zingen. Ik voel niet het verlangen om gehoord te worden. Wanneer mij dan gevraagd wordt om nog meer muziek te maken, is dat raar. In eerste instantie wilde ik gewoon een rouwplaat maken. Het is zoeken, maar ik zou graag nummers schrijven die iets meer zonneschijn en minder regen zijn.
Op vrijdag 16 december speelt Naima Joris in Cactus Muziekcentrum om haar nieuwe album ‘While The Moon’ voor te stellen.
Tekst: Aïsha Baert, Beeld: Eva Vlonk
Uit BLVRD Magazine editie #31
