MOOOV FILMFESTIVAL 2021

Het MOOOV Filmfestival, dat dit jaar in het teken staat van (un)(dis)covered stories, is online te volgen van 20 april tot en met 3 mei en bundelt een resem topfilms vanuit alle hoeken van de wereld. De prent die de selectie haalde is de Coming of age film ‘Futur Drei’, het betoverende debuut van het creatieve collectief bestaande uit Raquel Kishori Dukpa, Faraz Shariat en Paulina Lorenz. Deze youngsters vonden elkaar aan de universiteit tijdens hun filmstudies met een focus op queer-feministische theorie en populaire cultuur. Hun diverse achtergrond vormde de basis voor deze film.

‘Futur Drei’ vertelt het verhaal van Parvis, geboren en opgegroeid in Duitsland en zoon van gevluchte ouders uit Iran. Zijn leven kronkelt tussen de gaybars en het provinciestadje Hildesheim. Wanneer hij op een gegeven moment veroordeeld wordt tot een taakstraf in een vluchtelingenopvang, ontmoet hij de Iraanse broer en zus Amon en Banafshe. Terwijl Amon en Parvis naar elkaar verlangen, wordt de toekomst van Banafshe bedreigd door deportatie. Ze vinden en verliezen elkaar tijdens een zomer van een intense eerste liefde waarbij ze een poging doen een gezamenlijke toekomst uit te bouwen, met het sterke besef dat ze in Duitsland niet gelijk zijn. Genoeg stof tot nadenken met director en producer van de film, Raquel Kishori Dukpa, zelf 3e generatie immigrante met Indiase, Nepalese en Duitse roots.

De hoofdpersonages hebben elk hun gebreken en hun kwaliteiten, er is geen slecht of goed personage. Was dit met opzet?

“Dat was een bewuste keuze. Parvis komt in het begin koel en egocentrisch over maar bloeit na verloop van tijd open tot een liefdevolle, emotionele jongeman. Vaak hebben kijkers een welbepaald beeld van queer BIPOC door eenzijdige beeldvorming in de media. In Duitsland komen dan vooral extremen naar voren: ze zijn crimineel en onbetrouwbaar of onberispelijk en onschuldig. We wilden deze clichés overboord gooien door hen complexe karaktereigenschappen aan te meten. Ze hebben elk hun gebreken en hun mooie kanten. Wij vonden het enorm belangrijk om de personages op deze duale manier af te beelden, iets dat nog vrij ongebruikelijk in de Duitse cinema, die nog steeds bepaalde stereotyperingen hanteert.”

Wat is de belangrijkste boodschap die de film wil uitdragen?

“Het belangrijkste aspect was een ​​film maken waarmee queer BIPOC zich kan identificeren binnen de Duitse cinema. Zo hadden we verschillende ontmoetingen met mensen die gevlucht waren uit Afghanistan en Iran. Daarnaast was het ook zeer interessant om te luisteren naar de verhalen van migratieouders die begin jaren ‘80 naar Duitsland zijn gekomen. Die tweestrijd zie je wanneer Parvis en Amon elkaar ontmoeten. Parvis voelt zich schuldig bij het besef dat zijn ouders alles hebben opgegeven om hem een beter leven en toekomst te kunnen geven in Duitsland. De ouders, Parvis en Amon en Banafshe zijn 3 verschillende generaties immigranten met elk hun eigen verhaal en verdriet. We wilden een typische Coming of age film & liefdesverhaal maken met mensen die je nooit verliefd ziet worden op elkaar, zonder daarbij stereotypen te produceren.”

Bij het documenteren over mensen met een migratiegeschiedenis ligt de nadruk vaak op hun verleden en hun traumatische ervaringen. Hoe probeert de film dat te veranderen?

“In ‘Futur Drei’ ligt de focus op heden en de toekomst. Elke identiteit is een verhaal en we bouwen allemaal met onze eigen verhalen aan een utopische toekomst waar we in willen leven. Zo is bijvoorbeeld de vluchtelingenopvang prachtig afgebeeld. In de realiteit is dat natuurlijk niet zo, maar we waren niet geïnteresseerd in het documenteren van de werkelijkheid en de realiteit. We willen nieuwe afbeeldingen maken van een toekomst waar we aan willen deelnemen.”

Kan je meer vertellen over de vechtscène tussen Amon en Razul die in schril contrast staat met de mooie beelden van de film?

“We hebben heel erg nagedacht of we deze scène in de film gingen laten, want het zet wel een bepaald idee neer en dat wilden we niet versterken. Aan de andere kant hebben we veel gesprekken gevoerd met queer vluchtelingen. Helaas konden ze allemaal getuigen over fysiek en/of metaal geweld binnen de muren van de vluchtelingencentra. We konden niet anders dan dit aspect in de film laten.

In het geval van Razul komt de confrontatie uit een plaats waar hij zelf worstelt met zijn eigen geaardheid. Tot slot is homofobie een algemeen probleem in onze samenleving. Ondanks dat ze beide uit Iran komen wil dit niet zeggen dat ze daarom solidair zijn tegen over elkaar. We hebben gemerkt dat er in opvangcentra na verloop van tijd hiërarchische structuren gevormd worden, dat heb je overal ter wereld als er mensen samen worden gezet.

Daarnaast wilden we ook tonen dat er ook veel plezier is tussen de vluchtelingen. Zo zie je Parvis nooit met vrienden, maar Amon is altijd omringd en nooit alleen. We vonden het interessant om de eenzaamheid van Parvis daar tegenover te zetten.”

“Sinds we hier kwamen heb ik het gevoel dat ik alles altijd twee keer ervaar: Als degene die ik had kunnen zijn en als degene die ik ben”, zegt Banafshe op een gegeven moment. Beschrijft ze met deze zin het gevoel van mensen met vlucht- of migratie ervaring?

"Ze is ontwricht van haar thuisland en beschrijft hiermee een dubbel bewustzijn. Het leven dat je zou kunnen hebben geleefd en het leven dat je nu aan het leven bent. Amon en Banafshe gaven hun hele leven op in Iran om een nieuw sociaal leven op te bouwen in een vreemd land. Je ervaart jezelf op een totaal andere manier. Ginds ben je rijk, en hier word je gelabeld als vluchteling.”

Ik las dat de ouders van Parvis worden gespeeld door de ouders van de regisseur Faraz. Was dit een voor de hand liggende keuze?

"Bij het schrijven van het script voegde Faraz enkele autobiografische elementen aan de film. Zijn ouders stelden zich kandidaat om te helpen en te ondersteunen waar nodig. We zochten nog Iraanse acteurs voor deze ouderlijke rol, en uiteindelijk hebben we hen gevraagd als ze het zagen zitten om deze rol te spelen. Ze zijn heel open-minded en hielden meteen van het project."

Je liet weten dat je door de film en het werk jouw identiteit beter leerde begrijpen en woorden vond voor ervaringen die je al een langere tijd miste. Kan je dit uitleggen?

"In tegenstelling tot Faraz ben ik 3e generatie Nepalees en Indiaas. Ik wist al altijd dat ik op school anders was dan anderen, en ik werd er omschreven als exotisch. Maar nooit heb ik de woorden gehad om mijn ervaringen te beschrijven. Door dit werk kwam ik in aanraking met mensen die soortgelijke ervaringen hebben. Op de universiteit leerde ik veel over genderstudies, media en racisme. Eerst wist ik niet wat mensen met kleur betekenden. Ik beschreef mezelf als iemand met een gemengde of migratieachtergrond. Nieuwe woorden hielpen om mijn identiteit te begrijpen. Ik wou dat ik deze film gezien had toen ik jonger was. Daarom wilde ik iets creëren waarmee mensen zoals mezelf zich kunnen identificeren.”

Hoe heb je hiermee rekening gehouden tijdens het casting proces?

"Als casting director voer je vooral een onderzoeksproces. Je ontmoet mensen en spreekt over hun ervaringen. We hebben veel aan community casting gedaan. Daarnaast gingen we naar de plaatselijke Hogeschool en jeugdverenigingen. Veel mensen lieten ons weten dat dit de eerste keer was dat ze gevraagd werden om een grotere rol in de film te spelen, ondanks hun ervaring en filmopleiding.”

‘Futur Drei’ won intussen verschillende prijzen in Duitsland, hoe voelt dit?

“Hiervoor ben ik zeer dankbaar. De belangrijkste was de First Steps-award, een hoog aangeschreven prijs voor jonge filmmakers. Het maakte ons erg blij om te erkenning voor ons werk te krijgen. Daarnaast vind ik het ook bijzonder dat de film betekenis heeft voor andere mensen. Helaas werd er soms ook geopperd dat we de prijs puur vanwege de diversiteit kregen.”

Heb je de hoop dat de manier waarop ‘Futur Drei’ door de Duitse pers werd ontvangen iets aan de vertegenwoordiging zal veranderen? Dat het voor jou en de volgende generatie gemakkelijker zal zijn?

“Er is nog veel werk aan de winkel. Als je nu beroep doet op publieke filmfinanciering in Duitsland zijn er op dit moment geen diversiteitsvereisten verbonden op de set of achter de camera. In andere landen is dit wel al het geval. Zo heb je bijvoorbeeld slechts 3% vertegenwoordiging van mensen met een migratieachtergrond op de lokale zenders, terwijl 1 op 4 Duitsers een migratie achtergrond hebben.”

Tot slot maak je ook deel uit van de MOOOV-jury. Waarmee ga je rekening houden tijdens het jureren en wat vind je belangrijk in een film?

"Voor mij persoonlijk is dat de manier waarop de verhalen worden verteld. Ik ben heel geïnteresseerd in niet-normatieve manieren van storytelling. Als collectief hadden we voor ogen om een mainstream film maken, waarbij sommige parameters anders waren dan gebruikelijk. Het vertellen van gewone verhalen, maar met een andere verhaallijn of een andere perspectief, iets ongewoon tussen het gewone, daar ga ik naar op zoek.”

Tekst: Layla Cornelissen. Foto's: Simon Vu.
Uit BLVRD Magazine editie #21.