In een giechel, een zucht of een stilte zit vaak een stukje leven verborgen. Iets dat ons overkwam, iets dat we hebben overwonnen en een deel van onszelf is geworden. In #LUISTERBANK vangt jongerenplatform Jong Volk het verhaal van vier Brugse jongeren op vier zitbanken verspreid over de stad. De podcast reeks is een samenwerking in het kader van Triënnale Brugge 2021: TraumA. Luka van Jong Volk vertelt er mee over!
TraumA: droom - trauma
“Triënnale Brugge 2021: TraumA verbeeldt aan de hand van dertien hedendaagse kunst- en architectuurinterventies de dunne lijn tussen Brugge als verstilde droomstad en Brugge als levendige stad, waar naast het prachtige historische decor ook het werkelijke leven zich afspeelt, in al haar facetten. Ook met Jong Volk willen we tonen dat Brugge naast een droomstad, ook een échte stad is, waarin jongeren zich bewegen en van alles meemaken. We willen hen een stem geven, hun verhalen zichtbaar maken. Het thema van Triënnale Brugge 2021: TraumA leunt hierbij sterk aan. Het onbesprokene wordt bespreekbaar gemaakt, aan de hand van hedendaagse kunst en architectuur en nu ook via een podcast reeks.”
Verhalen van jongeren in beeld
“Voor de podcastreeks werkten we samen met copywriter en blogger Petra Beeckx, die de jongeren liet getuigen en hun verhalen capteerde in vier afzonderlijke afleveringen. In de audiofragmenten vertellen jongeren over hun persoonlijk trauma, hoe ze ermee omgaan, wat de impact is op hun leven en toekomst. Iedere aflevering stelt een thema centraal: (on)gelijke kansen, genderidentiteit, faalangst en psychologisch partnergeweld. Ook dit is Brugge.
De verhalen zijn te beluisteren nabij locaties van Triënnale Brugge 2021 en zijn zo verspreid over de stad. Aan de Sint-Janshuismolen, op de Burg, aan de kerk van het Grootseminarie en aan de Poertoren staan betonnen zitelementen opgesteld, waarop je kan plaatsnemen en aan de hand van een QR-code kan luisteren naar één van de verhalen. Neem je tijd…”
Een fragment uit #LUISTERBANK met Samia:
“Vanaf mijn 3e middelbaar was er één vak dat mij echt niet lukte en ik snapte maar niet waarom. Ik ging al trillend, al zwetend binnen in de klas. Ik durfde bijna niet door de deur stappen en voelde me letterlijk misselijk tijdens die lessen. In het begin had ik echt niet door hoe dat kwam, maar na een tijdje viel het me op dat iedere keer als er een vraag gesteld werd en ik mijn hand opstak om te antwoorden, dat ik overgeslagen werd. Ik kreeg nooit de kans om dan te antwoorden. Op het moment dat ik het antwoord op een vraag echt niet wist, dan werd ik altijd aangeduid. Daardoor werd ik eruit gehaald als “de domme leerling” in die klas en dat zorgde ervoor dat ik gewoon niets meer durfde. Mijn ouders zorgden voor een thuisleerkracht die me kon ondersteunen. De taken die ik maakte en die zij dan controleerde voor ik ze wou indienen op school, waren altijd in orde. Maar als ik die op school aan de leerkracht liet zien, geloofde die niet dat ik ze zelf gemaakt had, en kreeg ik een 0/20. Door de combinatie van een buis voor dat vak en nog voor een ander vak, moest ik kiezen tussen mijn jaar opnieuw doen of veranderen van richting en niet meer voor humane wetenschappen kunnen gaan. Ik heb mijn jaar opnieuw gedaan en het jaar nadien de beste punten gehaald voor dat ene vak.
Ondertussen geef ik les in twee middelbare scholen en ik herken mezelf in elk van mijn leerlingen. Ze hebben soms vragen die niet door hun ouders kunnen beantwoord worden en bij andere leerkrachten vinden ze hun plek niet. Niet iedere ouder is ingenieur, niet iedere ouder is Nederlandstalig, niet iedere ouder kan - jammer genoeg - tijd maken voor zijn kinderen. En zo is Komerbi ontstaan, een plek waar ze wél terecht kunnen en wél aansluiting vinden. Ik moest een plek als Komerbi creëren, want niemand anders ging het voor hen doen. Mijn motivatie was “word de persoon die je zelf nodig had toen je jonger was.” Ik wil een persoon zijn die echt vecht voor wat ze wilt en die anderen kan motiveren.”
Samia is leerkracht levensbeschouwing in het basis- en secundair onderwijs in verschillende scholen in Brugge. Ze ziet snel de noden en wensen van anderen in en gaat hiermee aan de slag. Haar empathie werd concreet in het project Komerbi: ze creërde een safe space in Brugge die als ultieme doel gelijke kansen wil bieden aan maatschappelijk kwetsbare jongeren en jongvolwassenen. In de podcast vertelt ze over haar eigen ervaringen en wat haar dreef om “te worden wie ik nodig had toen je jonger was”.
In de audiofragmenten vertellen jongeren over hun persoonlijk trauma, hoe ze ermee omgaan, wat de impact is op hun leven en toekomst. Iedere aflevering stelt een thema centraal: (on)gelijke kansen, genderidentiteit, faalangst en psychologisch partnergeweld. Ook dit is Brugge...
- Luka
Een fragment uit #LUISTERBANK met Guillaume:
“Ik heb ooit een workshop gevolgd met allemaal hoornisten samen. Dat is vooral veel lawaai (lacht), maar daar was ook een mental coach aanwezig. En wat ik me heel goed herinner is haar stelling dat veel mensen met zichzelf communiceren als een onderdrukker, niet als een vriend. Als iedereen zou communiceren met zijn vrienden, zoals wij communiceren met onszelf, dan zouden we die vrienden niet lang houden…. Daarnaast heb ik ook geleerd dat ik zelf - op het podium - een behoefte heb aan verbinding met het publiek. Om aan die behoefte tegemoet te komen, heb ik de gewoonte om voor en na het concert veel contact te maken met mensen rondom me. Veel muzikanten willen net afstand van het publiek, om gefocust te blijven, maar ik heb het liever anders. Het haalt een soort barrière weg voor mij, nodigt me uit om meer te focussen op het publiek en minder op mezelf. Ik was nooit muzikant geworden als ik enkel voor mezelf moest spelen. Als ik op straat ging spelen met vrienden, dan besefte ik weer dat het niet zozeer over het “perfecte” resultaat gaat. Mijn motivatie als muzikant is echt die verbinding maken met andere mensen. De ontroering die je kan teweeg brengen bij anderen.”
Guillaume is student aan het conservatorium in Brussel en is professioneel hoornist in opleiding. Hij is ook muzikant in het leger en vormt samen met vier andere jongeren het collectief “Young Musicians Bruges”. Guillaume vertelt in de podcast over zijn TraumA: plankenkoorts.
De vier zitelementen van #LUISTERBANK zijn in de stad te vinden - Poertoren, Astridpark, Burg, Sint-Janshuismolen - tot het einde van Triënnale Brugge 2021: 24 oktober. Je kunt de podcast reeks ook online beluisteren door te surfen naar jongvolk.be.
Uit BLVRD Magazine editie #23.
