KIND HEARTS

Lucas (20) en Billie (21), twee Brusselse jongeren, kregen de kans om mee te spelen in een film over hun eigen leven. 2,5 jaar lang werden ze gevolgd door Gerard-Jan Claes en Olivia Rochette, het regisseursduo achter deze hybride-documentaire*. Kind Hearts is nu klaar voor het grote publiek, maar wat vinden Lucas en Billie daarvan? Hoe is het om jezelf, als koppel, bloot te geven voor een camera? Hoe hebben zij een film over zichzelf ervaren? Waar kijken ze met een glimlach op terug en waar zijn ze bang voor?

*Kind Hearts is een hybride-documentaire: de manier waarop het gefilmd is, zweeft tussen fictie en non-fictie.

Een hybride-documentaire, betekent dat dan dat er geen script was?

Billie: “Inderdaad, niets is vooraf gescript geweest. Het was eerder een verhaallijn waarbij ze af en toe wat extra beelden nodig hadden die op hun beurt dan wel wat meer gestaged waren.”

Hoe zijn de filmmakers bij jullie terechtgekomen?

Billie: “Dat kan Lucas goed uitleggen (lacht).”

Lucas: “We zaten allebei in het zesde middelbaar, maar Billie en ik zaten niet in dezelfde klas. Gerard-Jan en Olivia zijn gaan observeren in verschillende klassen. Die observatie vormt eigenlijk de basis van hun manier van filmmaken. Ik weet nog dat mijn leerkracht godsdienst ons vertelde dat twee filmregisseurs ons zouden observeren, maar dat we vooral niets aan onszelf moesten veranderen. Uiteindelijk hebben ze er dan drie leerlingen uitgekozen. Toen ik vertelde dat ik een serieuze relatie had met Billie, vonden ze dat wel interessant om te gebruiken. Gerard-Jan en Olivia wilden al lang iets doen met een koppel en met liefde. Eens we subsidies kregen van Canvas en het VAF is het écht begonnen.”

Waarover gaat Kind Hearts?

Lucas: “Ik denk dat er twee kanten zijn aan het verhaal. Langs de ene kant is het vertrekpunt ‘jongeren in Brussel’. Langs de andere kant vertrokken de filmmakers van een ‘vaag’/ abstract liefdesidee. Hoe de film uiteindelijk ging worden, daar hadden zowel zij als wij geen idee van. Zij hebben ons 2,5 jaar lang gevolgd in ons leven en er is enorm veel gebeurd in die periode, wat de film nog interessanter heeft gemaakt. Die 'risicovolle' manier van werken van de filmmakers, daar heb ik echt respect voor. Soms denk ik echt dat het helemaal fout had kunnen lopen.”

Billie: “Het verhaalt de overgang van het middelbaar naar de universiteit; de keuzes en vragen die daarbij opkomen, zoals: “Hoe gaat het studentenleven ons beïnvloeden?”, dan vooral op vlak van onze relatie. Ergens halverwege het filmen zijn Lucas en ik uit elkaar gegaan en dat proces werd ook een focus waar veel dialogen aan gelinkt zijn. In een loop loopt het verhaal over een jaar; beginnend bij onze reflecties op wat veranderen zal, en afsluitend met een terugblik op wat er veranderd is. Maar de opnames liepen over een langere periode, dus het materiaal is naar die tijdspanne gevormd.”

De opnames hebben 2,5 jaar geduurd?

Lucas: “Ja, mijn vrienden lachen daar altijd mee. “Gaat die film ooit afraken?” (lacht). De manier van filmmaken die Gerard-Jan en Olivia hadden, vroeg veel tijd en ruimte, maar dat maakt het net uniek en speciaal.”

Billie: “Ik denk ook wel dat het door corona was dat het allemaal wat langer heeft geduurd dan voorzien.”

Jullie hebben het eindresultaat al gezien. Merk je dat er bepaalde scènes niet aan bod komen? Uiteindelijk hebben ze 2,5 jaar in 90 minuten verwerkt.

Billie: “Er zijn bepaalde scènes waarin vrienden van mij meedoen, maar die werden dan niet gebruikt. Dan moet je hen zeggen: “Sorry, je zit toch niet in de film.” (lacht).”

Lucas: “Billie, ik weet niet of je het je nog herinnert, maar in de Lidl hebben we veel gefilmd. Daar zijn we toch wel enkele draaidagen bezig geweest en die beelden zijn uiteindelijk niet gebruikt. Dat was op zich ook wel een stukje waarvan we zelf niet wisten hoe ze dat gingen inzetten in de film, dus we begrijpen het wel.”

“Toen we net begonnen waren met filmen, moesten we bepaalde scènes vaak opnieuw doen. Dat was best uitdagend, maar eens we meer op ons gemak waren - met de filmmakers en acteren – liep het allemaal veel vlotter. In het begin hebben we veel dingen uitgeprobeerd en moesten we echt een manier van werken vinden.”

Jullie ‘spelen’ Lucas en Billie, is er iets toegevoegd aan jullie personage?

Lucas: “Nee, er is niets toegevoegd, maar het is wel heel confronterend om ‘jezelf’ te spelen. Binnenkort wordt de film in Gent (30 maart) en in Brussel (7 april) gespeeld, en dat is heel moeilijk om die te tonen aan al je vrienden en familie. Die krijgen een superdiepe kijk in onze relatie, in dingen die je normaal gezien niet blootgeeft. Er is een soort intimiteit die je normaal als buitenstaander nooit te zien krijgt. Dat is iets waar ik bang voor ben, maar we krijgen wel positieve reacties dus dat maakt me dan weer blij.”

Billie: “Ik vind het ook wel confronterend dat je hele omgeving van vrienden tot familie je zo intiem ziet. Ik heb niet het gevoel dat mijn familie zo intens weet wie ik ben. Ik vraag me af of het beeld dat ze van mij hebben ook zo overkomt in de film of dat ze een kant van mij gaan gaan zien die ze niet echt kennen.”

Hoe was het voor jullie als koppel onderling om daar telkens een camera bij te hebben?

Billie: “Ik denk dat je ergens wel weet dat er bepaalde dingen zijn die je best niet bespreekt als de camera’s er zijn, maar we waren wel telkens onszelf voor de camera. We voelden ons erg op ons gemak bij Gerard-Jan en Olivia, wat ervoor zorgde dat we niet constant stilstonden bij wat mensen nadien allemaal zouden zien of horen.”

Lucas: “We waren in Berlijn op het Filmfestival voor de première van Kind Hearts toen Gerard-Jan en Olivia ons vertelden dat ze zelf veel moeite deden en hard nadachten over hoe ze zich het best konden gedragen zodanig dat Billie en ik ons op ons gemak voelden.

Op een bepaald moment komt onze relatie tot een einde, we waren eerst bang om dat te vertellen aan de regisseurs omdat we dachten dat dat het einde van de film zou betekenen. Uiteindelijk vonden ze dat een toffe twist aan het verhaal. We kregen de optie van Gerard-Jan en Olivia om onze breuk te betrekken in de film, we werden nergens in gepusht. We hebben dan het einde van onze relatie helemaal gereconstrueerd. Achteraf beseften we dat dat heel heftig was om te doen, maar dat toont ook hoe hard we ons op ons gemak voelden tijdens de opnames.”

Hebben jullie een favoriet moment in de film?

Lucas: “De mooiste scène is voor mij aan het begin van de film. Billie en ik zitten in een park, ik lig tegen haar aan en we praten over mijn haar omdat ik net naar de kapper was geweest. De reden waarom ik die scène kies, is omdat ik mezelf daar heel hard in herken. Dat bewijst nog eens dat wij gewoon werden gefilmd, dat we ons aan niets moesten houden. Het is raar om nadien te zien welke elementen ze uiteindelijk hebben gebruikt. Esthetisch gezien is het ook een heel mooie scène in het park.”

“Het leukste aan de film zelf, vond ik toen we filmden op de kermis, daar hebben we heel veel gelachen. Dat was ook het moment waarop Gerard-Jan en Olivia echt vrienden werden van Billie en ik.”

Billie: “Een scène die ik heel mooi vind, is die in La Luna, waar we op restaurant zitten. Daar hebben we voor het eerst een concreet gesprek dat we het zouden uitmaken. Ik vind die scène qua setting heel mooi, het is een plek waar wij samen vaak gingen eten of waar Lucas alleszins toch vaak komt (lacht). Het is een scène die qua gevoel heel goed zat, alles kwam vlot en natuurlijk naar boven.”

Is het raar om jullie relatie op beeld te zien nu jullie niet meer samen zijn?

Billie: “Ergens vind ik het een beetje raar omdat ik ook die herinneringen heb van voor het filmen of waarop bepaalde fragmenten gebaseerd zijn. Je zit ergens tussen je eigen herinneringen die zijn vastgelegd en uiteindelijk in de film terecht komen. Het is wel leuk om alles nog eens terug te zien, ik ben een heel nostalgisch persoon die graag eens terugkijkt. Ik denk dat we beiden met dat gegeven op de opportuniteit zijn ingegaan. Een film over een periode in je leven, dat is toch wel de moeite en best wel gek.”

Lucas: “Het grappige is dat Billie mij in de film een romanticus noemt, terwijl zij dat vooral is (lacht). Het zou heel raar zijn mochten Billie en ik helemaal gebroken hebben met elkaar of niet meer praten met elkaar, dan zou ik het confronterend vinden. Als ik het terugzie vind ik het heel natuurlijk overkomen en heel normaal. Het was een hele leuke en lange relatie. Ik ben vooral heel dankbaar dat Kind Hearts er is. Ik heb nu al het gevoel dat alles een soort herinnering is, iets dat heel lang een deel van mijn leven is geweest. Het is heel leuk om op terug te kijken, want alles is echt, niets is gefaket of opgeblazen. Het is de harde realiteit, die is niet altijd mooi of rozengeur en maneschijn. Als je alles terugziet op beeld krijg je er een warm gevoel van of toch heel veel dopamine (lacht). Ik ben heel blij dat de film er is”.

Op het filmfestival van Berlijn is Kind Hearts in de prijzen gevallen. Hoe was dat voor jullie?

Billie: “Ik stond er niet echt bij stil dat we daar aan een competitie meededen, ik was er dus dus niet zo mee bezig. Het was al super nieuws dat we op het festival in Berlijn in wereldpremière zouden gaan. Pas toen we terugkwamen kregen we te horen dat we de prijs voor Beste Film hadden gewonnen uit een selectie van 18 films.”

Lucas: “Dat is echt raar, want wij waren al terug in Brussel toen de prijs werkt uitgereikt. Dat toont dat wij echt niet voor ogen hadden dat wij konden winnen. Olivia belde mij om te vertellen dat we hadden gewonnen, ze was ook wat teleurgsteld dat ze dat pas zo laat wist omdat we anders ervoor gezorgd hadden dat we bij de uitreiking zouden zijn. We waren überhaupt al blij dat we genomineerd waren.”

“Alles is voor ons heel heftig, want wij zijn vooral bezig met wat er in België staat te gebeuren - de vertoning aan onze vrienden en familie.”

Heb je het gevoel dat die prijs nog deuren gaat openen voor jullie? Een rol in iets nieuws?

Billie: “Het idee is wel al bij me opgekomen, maar dat is niet meteen mijn aspiratie. Mocht die opportuniteit er zijn, zou ik er misschien wel sneller op ingaan. Ik ben blij dat Kind Hearts in ervaring en resultaat zo goed is uitgedraaid en het heeft me wel een bepaalde interesse gegeven om sneller dingen uit te proberen. Maar, het is niet dat ik nu een passie heb gevonden of denk: ‘daar ben ik goed in’, want ik heb niet het gevoel dat we echt geacteerd hebben. Of ik dus een andere rol goed zou kunnen spelen, zou ik niet zo kunnen zeggen. We zijn heel hard ons zelf gebleven. Ik heb ook niet bewust een ideaalbeeld van mezelf opgebracht. Dat had gekund, maar dan was het resultaat niet hetzelfde geweest.”

Lucas: “Wij weten eigenlijk niet of we onszelf een acteur mogen noemen. Aan de ene kant zou je zeggen dat we geen acteur zijn omdat we onszelf spelen, maar aan de andere kant is er ook het aspect waarin we dingen moesten blijven herhalen en opnieuw doen. We moesten bepaalde emoties opnieuw gaan ‘faken’ of gaan reconstrueren zoals onze relatiebreuk. Het is moeilijk om af te wegen of ik nu kan acteren of niet, maar zoals Billie zegt, als er kansen komen dan hebben we wel al een bepaald vertrouwen ontwikkeld om daarop in te gaan.”

Liggen jullie studies ook in de filmindustrie?

Lucas: “Nee, wij studeren gewoon aan de universiteit. Ik heb het gevoel dat ze er gewoon twee mensen hebben uitgepikt en dat is goed uitgedraaid, maar we hebben ons leven daarom niet veranderd.”

Billie: “Ja, we studeren allebei aan de VUB. Lucas studeert Politieke Wetenschappen en ik Social Sciences”.

Kind Hearts, een film van Olivia Rochette & Gerard-Jan Claes, is binnenkort te zien op vrijdagavond 22 april in Cinema Lumière onder de noemer ‘Kind of Bruges’, een initiatief van Mooov Filmfestival. Een ticket kost €8.

TEKST: Sara Bouvry, BEELD: Kind Hearts
Uit BLVRD Magazine editie #27