Met dank aan Cinema Lumière kon ik de nieuwste film van Park Chan-wook in preview bekijken. Zes jaar geleden kreeg de regisseur een staande ovatie op Cannes voor The Handmaiden, dit jaar was 'Decision to Leave' ook een groot succes. Ik had goeie hoop.
Taboe en afschuw waren voor Park de basis voor menig verboden liefdes. In de laatste feature film van de eigenzinnige Zuid-Koreaanse regisseur, Decision to Leave , ontbloot zich echter een andere hartstocht ten boze. Waar in Oldboy een catastrofale liefde ontstaat als manier om wraak te nemen, groeit de liefde in Decision to Leave uit wraakmoord. Een kleine nuance op de wraak-liefdeverhouding die elk zijn eigen verhaalwereld schept.
Decision to Leave opent als een typisch detective/crimeverhaal dat zich ontpopt tot een liefdesverhaal, waarna de twee verhaallijnen vergroeien tot een hybride detective/liefdesverhaal. Het deconstrueren van filmgenres lijkt een typisch Zuid-Koreaanse tendens, zowel Burning van Lee Chang-dong als Parasite van Bong Joon-ho bestaan uit verschillende genres zonder conform te zijn aan één enkel genre. Het maakt de films onvoorspelbaar en daardoor ook boeiender. Combineer dit met esthetisch aangename beelden, emotioneel boeiende personages en hersenkrakende verhaallijnen. Ze blazen een nieuwe wind in schril contrast met de Amerikaanse cinema. Hollywood is maar al te vaak voorspelbaar door gebrek aan originaliteit. Special effects nemen de plaats in van natuurlijke beelden en een sterke verhaallijn. Filmliefhebbers vinden in ‘Hallyuwood’ het nieuwe Hollywood. Films en series zoals Parasite en Squid Game worden zeer gesmaakt. Amerikaanse cinema kan meegaan in deze ontsnapping van zichzelf, en zien hoe Zuid-Korea hoogkwalitatieve cinema aflevert die blijft nazinderen bij alle kijkers.
Park Chan-Wook is een meester in gestileerde cinema met onverwacht geweld, met Oldboy als toonbeeld. In Decision to Leave is weinig gelijkaardig geweld terug te vinden. Integendeel, een van de protagonisten stopt werk en moeite in het verwijderen van bloed op een moordsite, zodat enkel een keurig lijk achterblijft. Het lijkt alsof Park bijna letterlijk de bloedsporen van Oldboy afspoelt. Hij neemt een stap terug en legt zijn focus op een meer experimentele beeldtaal, gekenmerkt door vreemde overgangen. De film springt in één shot van een anatomisch skelet naar twee mensen die liefde bedrijven terwijl de ruimte mee verandert in een vloeiende camerabeweging. Kim Ji-yong als Director of Photography verricht prachtig camerawerk dat de verhaallijn completeert. Net zoals de camera onvoorspelbaar is, gaat het plot zijn eigen grillige weg. Het start met elementen van de film noire, die zelfs iets voorspelbaars in zich meedragen.
Tot het plot zichzelf afsluit op de lengte van een standaardfilm. Een nieuwe onvoorspelbare wending wordt aangenomen, waarin we nog weinig van de oorspronkelijke film noire kunnen terugzien. Deze verstoorde verhaalstructuur is niets nieuws voor Park. In The handmaiden bracht hij het verhaal aan de hand van drie verschillende vertelperspectieven. Nu brengt de regisseur twee verhaallijnen samen tot één groteske structuur. Hij herwerkt een van de meest klassieke verhalen binnen cinema.
Het plot van Decision to Leave is ingewikkeld. Wanneer de puzzel opgelost is, gebeurt dit met immense kracht die het volledige verhaal katalyseert. De film sluit af met twee verschillende elementen tegenover elkaar, zodat er een symbolische dynamiek ontstaat: So-Rae als de zee tegenover Hae-Joon als de bergen. Het einde heeft praktisch dezelfde intensiteit als Parasite. De thema’s van onmogelijke liefde en een verwrongen mentale toestand tussen verlangen en moraal worden duidelijk wanneer je de verbintenissen doorheen de film ziet. De puzzel is opgelost. Park bewijst niet enkel extreme en agressieve films te maken maar op alle filmvlakken thuis te zijn.
Decision to Leave speelt vanaf 4 augustus in de zalen bij Cinema Lumière.
Meer info en tickets op lumiere-brugge.be
Tekst: Lauren Rolly, Beeld: Decision to Leave
Uit BLVRD Magazine editie #29
